بچه بودم
بادبادکای رنگی
دلخوشی هر روز و هر شبم بود
خبر نداشتم از دل آدما
چه بی بهونه خنده رو لبم بود

کاری به جز اَلک دولَک نداشتم
بچه بودم، به هیچی شک نداشتم

بچه بودم غصه وبالم نبود
هیشکی حریف شور و حالم نبود
بچه که بودم آسمون آبی بود
حتی شبای ابری مهتابی بود
حتی شبای ابری مهتابی بود

بچگی و بچگی و تموم شد
خاطره های خوش رو دست من مُرد
تا اومدم چیزی ازش بفهمم
جوونی اومد اونو با خودش بُرد
بُرد… بُرد

بچه بودم غصه وبالم نبود
هیشکی حریف شور و حالم نبود
بچه که بودم آسمون آبی بود
حتی شبای ابری مهتابی بود
حتی شبای ابری مهتابی بود 

دلم می گیرد از هر چه هست
دلتنگ می شوم به هر چه نیست
چه خوب می شد
نبود هر چه که هست
بود هر چه که نیست
دلتنگی هایم را جایی، جا گذاشته ام
کجا؟ نمی دانم
فقط دلم، دل دل می کند
خسته ست و افسرده
این روزها .... بی خیال
فقط سرم درد می کند ... نشانه چیست ؟ مرگ

این صدای گریه از کجا می یاد
چرا لحظه لحظه دورم می کنن
من که هستم هنوز نفس دارم
واسه چی زنده به گورم می کنن
وای که لالایی مرگو می شنوم
داره باورم می شه مرده منم
چی داره می خوره استخونمو
این چیه رد می شه از رو بدنم
چرا هیچ دعایی یادم نمی یاد
آی خدا چرا بهم نمی رسی
اینجا تاریکه دارم دق می کنم
چرا دستامو نمی گیره کسی
از تو روزای سیاه سفید من
نکنه هر چی بده پیش بکشن
داره گرمم می شه داغه نفسام
نکنه منو به آتیش بکشن
نه دیگه بر نمی گردی نمی شه
جاده ها اینجا همه یکطرفه است
همه ی درا به روت بسته می شه
آخ که می گیره و می میره نفس
اینجا هیچ کسی نگات نمی کنه
هر طرف بری به بن بست می رسی
اینجا ذره ذره می پوسه تنت
اینجا دستاتو نمی گیره کسی
جز خدا هیچکی نمی مونه برات
شیشه ی دل همه سنگ شده
ولی تو، تو قبرتم داد بزن
آی خدا دلم واست تنگ شده